Jazz met eeuwigheidswaarde

Op woensdag 17 juli 2013 trad dixielandjazzmusicus Lionel Ferbos op ter gelegenheid van zijn 102de verjaardag. De verjaardagspartij vond plaats in het Palm Court Jazz Cafe in New Orleans. Ferbos kocht zijn eerste trompet in een pandjeshuis in Rampart Street, The French Quarter, toen hij net vijftien jaar oud was.

Zijn lichaam vertoont duidelijke slijtage. De laatste jaren is hij regelmatig opgenomen in het ziekenhuis. Verleden jaar kreeg hij een pacemaker. Soms heeft de Creoolse zanger en trompettist een rolstoel nodig om te komen waar hij wil komen. Hij is vastbesloten te blijven spelen en zingen. Onlangs zong hij nog op een verjaardagspartij in het National Museum of World War II. Keurig in het pak met button-up shirt en stropdas poseert hij voor foto's en lacht in de lens. Hij krijgt ieders aandacht, zodra hij soleert in een uptempo versie van “Happy Birthday.” 'Ooit dacht ik dat ik zo rond mijn zestigste zou sterven,'vertelt hij lachend. Een jazzbegrafenis ligt voor hem niet in het verschiet, hoewel hij zich over zijn hoge leeftijd verbaasd. 'Wat moet ik er van zeggen, vindt hij. 'Weetje, ik heb hier nooit van kunnen dromen.' Dat klinkt niet slecht voor een kerel die op 17 juli 1911 is geboren, zeven maanden voor de Titanic richting zeebodem koerste en enige jaren voor de Eerste Wereldoorlog uitbrak.

Op dit moment geldt Ferbos als de oudste nog actieve musicus in New Orleans, de toegangspoort naar de Mississippi, waar bejaarde jazzmusici rondwaren. 'Hij heeft zo'n herkenbare zang en het is altijd prachtig, om het even of hij zingt of dat hij trompet speelt,' verklaart Al Kennedy, die al jarenlang vriend en fan van Forbes is. 'Hij is iemand waar jongere musici aandacht aan zouden moeten besteden, vanwege de manier waarop hij optreedt, de manier waarop hij zich kleedt, de zorg waarmee hij zijn trompet omgeeft en er op speelt.'

Aanvankelijk waren de perspectieven voor de jeugdige Forbes minder rooskleurig. Hij was een kind dat aan astma leed. Als het aan zijn ouders had gelegen had hij nooit een blaasinstrument in handen gekregen. Wel mocht hij banjo spelen, maar toen hij een damesorkest met blaasinstrument zag en hoorde, was hij van mening dat wat de dames konden, ook binnen zijn bereik lag. Forbes zette door, ook al bestonden de lessen die hij van Professor Paul Chaligny kreeg, de eerste tijd vooral uit bladlezen. Het legde een basis, waar hij later profijt van had. Zijn eerste professionele optreden waren in het begin van de dertiger jaren met jazzorkesten als de Starlight Serenaders en de Moonlight Serenaders. Ook speelde hij bij Captain Handy’s Louisiana Shakers, Walter Pichon en begeleidde de show "One Mo' Time".

Hij speelde gedurende zijn loopbaan was hij veel gevraagd, waarbij zijn kennis van bladmuziek hem aan de meest uiteenlopende optredens hielp van scholen, kerken, en dance halls tot gevangenissen toe. Vanaf het begin van het New Orleans Jazz & Heritage Festival in 1970 heeft hij daar opgetreden. In de tussentijd werkte Forbes als loodgieter en maakte van alles: goten, dakbedekkingen en leidingen voor airconditioning voor woningen en zakenpanden.

Forbes heeft nog steeds veel fans, vooral van zijn ragtimejazzstijl. Zijn band staat al meer dan twintig jaar in het Palm Court Jazz Cafe op zaterdagavonden, voor plaatselijk publiek en voor toeristen. Waarmee blijkt: jazz blijkt toch voorwaarde voor een lang en creatief leven.

Bijdrage: C.P. Vincentius