Doorgaan naar hoofdcontent

George Shearing 1919-2011

Op 14 februari 2011 overleed pianist en bandleider George Shearing op 91-jarige leeftijd. Na een ernstige val in 2004 behoefde hij de laatste van zijn leven intensieve verpleging. George Shearing heeft veel voor de jazz betekend, maar is vaak verguisd in jazzkringen door zijn uitstapjes richting commerciële muziek, zeg maar rustig muzak. Maar hij was jazzmusicus in hart en nieren en echt niet alleen van easy listening jazz. Zijn kwintet herbergde door de jaren heen grote talenten zoals mondharmonicavirtuoos Toots Thielemans, vibrafonisten Majorie Hyams, Cal Tjader en Gary Burton en drummer Denzil Best.

Shearing werd blind geboren in een armoedig milieu. Vader was kolenboer en moeder maakte treinen schoon. Op driejarige leeftijd leerde hij pianospelen. Na beperkte opleiding en uitgebreid luisteren naar jazzopnames, begon hij in hotels, clubs en pubs in de omgeving van Londen te spelen, soms solo, nu en dan met dansorkesten.

In 1940 sloot Shearing zich aan bij de populaire band van Harry Parry, een ster in het Verenigd Koninkrijk. Hij trad op voor de BBC, speelde met de in Londen gevestigde groepen van Stephane Grappelli in de vroege jaren veertig en won zeven opeenvolgende Melody Maker polls.

In 1946 vestigde Shearing zich in de Verenigde Staten. In 1956 werd hij tot Amerikaans staatsburger genaturaliseerd. In de tussentijd bouwde Shearing een gedegen reputatie als jazzmusicus op. Hij speelde zowel bij het Oscar Pettiford Trio als bij het Buddy de Franco kwartet. In 1949 vormde hij zijn eerste kwintet. Shearing maakte een serie populaire opnamen zoals September In The Rain. Van deze hit werden er 900.000 exemplaren verkocht, in die tijd een enorm succes. Van zijn eigen compositie, Lullaby Of Birdland (1952) verschenen talloze versies, waarvan die van Sarah Vaughan en die van Ella Fitzgerald tot de beste behoren.

De Shearing stijl, het in dubbel block chord spelen van de melodie met een toegevoegde vijfde stem een octaaf lager, ontleende hij, naar eigen zeggen aan de klank van de saxofoonsectie van het Glenn Miller orkest.

Toentertijd was deze stijl baanbrekend en kreeg veel navolging. Shearing was geen modernist, na een beginperiode waarin de bebop de stijl bepaalde, kwam het accent steeds meer op aangenaam klinkende swing te liggen. Ontwikkelingen als hardbop, freejazz, Ornette Coleman, Miles Davis of John Coltrane; het leek allemaal aan George Shearing voorbij te gaan. Zijn jarenlange verbintenis met het label Capitol leverde ook een aantal al te zoetgevooisde albums op, vaak met strijkers. Titels als
White Satin (1960), Satin Brass(1959), Satin Latin(1959),Velvet Carpet (1956), Black Satin(1956) of Soft and Silky(1962) spreken boekdelen.

Van al te softe easy listening naar mainstream swing van niveau; Shearing schakelde moeiteloos. Het leverde mooie samenwerkingen op met Dakota Staton In the Night with Dakota Staton (1958), Peggy Lee Beauty and the Beat! (1959) en Nancy Wilson The Swingin's Mutual!(1961) Later speelde Shearing met een trio, solo en steeds vaker in een duo.

De verschuiving van easy listening naar mainstream resulteerde in een reeks puike jazzalbums zoals in Alone Together (1981) en in 1994 Great Britain's Marian McPartland & George Shearing (beide met Marian McPartland)in 1990 Mel and George "Do" World War II (Live) in 1982 An Evening with George Shearing & Mel Tormé (Live) in 1983 Top Drawer (Live) en 1985 An Elegant Evening, allen met zanger Mel Tormé.

Pure jazz van klasse leverde Shearing bovendien op de albums George Shearing and the Montgomery Brothers(met o.m. Wes Montgomery) (1961) en The Reunion — (met Stephane Grappelli) uit 1976.
In de jaren zeventig liep de populariteit van Shearing aanzienlijk terug, maar toen hij in 1979 een contract tekende met Concord Records kende zijn muziek een opleving.

In 2002 werkte Shearing samen met het John Pizzarelli Trio hetgeen resulteerde in het album The Rare Delight of You. De albumcover, die Pizzarelli en Shearing toont terwijl zij poseren voor een blauwe achtergrond, welke refereerde aan de cover van Nat King Cole Sings: The George Shearing Quintet Plays, een eerder en legendarisch album waarmee het in stijl overeenkomt.

Shearings interesse in klassieke muziek resulteerde in diverse uitvoeringen met orkesten in de jaren vijftig en jaren zestig. In zijn solo’s klinkt vaak zijn voorliefde voor Claude Debussy, Delius en in het bijzonder Erik Satie door. Shearing maakte ook een opname met de klassieke Franse hoornspeler Barry Tuckwell. En er is zelfs een Concerto for Classic Guitar and Jazz Piano van Shearings hand, getuige het gelijknamige album uit 1979.



Verder op YouTube:
- George Shearing Quintet playing Swedish pastry
- George Shearing Quintet – Conception

Bijdrage: C.P. Vincentius (www.cpvincentius.nl)

Reacties

Populaire posts van deze blog

CD: Mark Wade Trio - Event Horizon

Hoewel al twintig jaar actief, nu pas is er het debuutalbum van Mark Wade. Het was het wachten waard! Het album Event Horizon van het Mark Wade Trio is een genot om naar te luisteren. Basis Mark Wade, drummer Scott Neuman en pianist Tim Harrison hebben een puik album afgeleverd. De ritme sectie gidst je strak en soms verrassend door het album met op en top jazz melodielijnen van de piano. De ervaring van Wade spat er van af, eerder was hij actief voor gelouterde jazzmuzikanten als James Spaulding, Peter Eldridge en Don Byron. Het in eigen beheer uitgebrachte album bevat naast de cover 'If I only had a brain' nog acht eigen composities van Wade. Luister hier naar een aantal nummers van de cd of kijk voor meer informatie op: www.markwademusicny.com

Victor Kaihatu 1939 - 2014

Victor Kaihatu, een van de bekendste contrabassisten in Nederland is begin mei van dit jaar overleden. Hij werd in 1939 in Java geboren en was een van de Indische Nederlanders, zoals b.v. de gebroeders Pronk, die de bebop een warm hart toedroegen. Hij was van Molukse afkomst. In het begin van zijn carrière, begin jaren zestig, vormde hij samen met zijn broer Ferry de indorockformatie The Emeralds, waar de broers een aantal hits, zoals 'Memories' mee scoorden. Ook zal zijn naam verbonden blijven aan het krontjong ensemble, dat hij jarenlang leidde. Victor Kaihatu heeft bij een groot aantal uiteenlopende jazzformaties gespeeld. Vanaf begin jaren zestig tot midden jaren zeventig was hett vooral avant-gardejazz wat de klok sloeg. Zo maakte hij in de loop der jaren deel uit van de combo's van Nedley Elstak en Pierre Courbois en speelde hij later vier jaar bij Loek Dikker en bij het Willem Breuker kwartet. Het Misha Mengelberg kwartet ( met naast Mengelberg Piet Noordijk, Han B

Bix Beiderdecke’s laatste opnames, 80 jaar geleden

’t Was begin augustus 2011 tachtig jaar geleden dat kornettist Bix Beiderdecke in zijn huis in Queens, New York, een vlaag van verstandsverbijstering kreeg en onmiddellijk daarop overleed. Een gesloopte geest stierf in een gesloopt lichaam. De 28-jarige Beiderbecke was langdurig aan alcohol verslaafd. Drank was toentertijd in de Verenigde Staten nog niet grondwettelijk aan beperkende bepalingen onderhevig. De meeste spiritualiën bevatten ofwel ethanol ofwel het relatief goedkopere isopropyl. Goedkope alcohol bleek van tijd tot tijd een goedkope manier om blind te worden. Beiderbecke dronk zichzelf dood, op dezelfde manier waarop Amy Winehouse zich ten gronde richtte. Tegen het einde van de twintiger jaren was Bix Beiderbecke niet de beste of snelste trompettist in de jazzscene. Louis Armstrong hield die stoel al bezet. Beiderbecke exploreerde in een tijd waarin jazz ‘hot’ diende te zijn een ‘coolere’ benadering. Zijn lichtere trompetspel baseerde zich op zuiverheid en helderheid, m