JazzContrasten

Met Ciao City levert saxofonist Ben van den Dungen het eerste album af van het 'Ben van den Dungen Quartet'. Meer dan 80 cd's gingen daaraan vooraf in vele verschillende settings waar van den Dungen altijd in de luwte van de groep zijn bijdrage leverde. Voor Ciao City treed hij meer op de voorgrond en verzamelde een drietal topmuzikanten om zich heen om een album te maken met nieuw eigen werk aangevuld met bestaande stukken die voor het album opnieuw gearrangeerd zijn. Naast van den Dungen op tenor- en sopranosax bestaat het Quartet uit bassist Marius Beets , drummer Gijs Dijkhuizen en op de piano het jonge jazztalent Miquel Rodriguez . "Jazz moet 'danceable' zijn en de blues moet er in zitten" een uitspraak van jazz-icoon Art Blakey heeft van den Dungen als uitgangspunt genomen voor de nieuwe composities die hij schreef voor het album en voor de arrangementen van de bestaande stukken. Conclusie na het beluisteren van het album is dat hij is geslaagd

Pat Metheny is één van de artiesten waardoor ik ooit met jazz in aanraking ben gekomen, of hoe ik er aan verslaafd ben geraakt, zo mag je het ook zeggen. Hij was medeverantwoordelijk (zonder dat hij daar van op de hoogte is) voor het ontstaan van het radioprogramma JazzContrasten en het huidige blog. Zijn muziek kent vele stijlen en daardoor ook contrasten. Ik ken mensen die één album mooi vinden, hem kennen van 'This is not America' van David Bowie, mensen die gek zijn op de Pat Metheny Group, een periode van de groep, op het Pat Metheny Trio, Pat Metheny solo en zo kan ik nog wel even door gaan. Onderstaand filmpje vond ik op de Google+ groep  +Pat Metheny , op de pagina staan nog veel meer mooie voorbeelden van de vele contrasten uit het omvangrijke repertoire van gitarist Pat Metheny.

Op woensdag 17 juli 2013 trad dixielandjazzmusicus Lionel Ferbos op ter gelegenheid van zijn 102de verjaardag. De verjaardagspartij vond plaats in het Palm Court Jazz Cafe in New Orleans. Ferbos kocht zijn eerste trompet in een pandjeshuis in Rampart Street, The French Quarter, toen hij net vijftien jaar oud was. Zijn lichaam vertoont duidelijke slijtage. De laatste jaren is hij regelmatig opgenomen in het ziekenhuis. Verleden jaar kreeg hij een pacemaker. Soms heeft de Creoolse zanger en trompettist een rolstoel nodig om te komen waar hij wil komen. Hij is vastbesloten te blijven spelen en zingen. Onlangs zong hij nog op een verjaardagspartij in het National Museum of World War II.  Keurig in het pak met button-up shirt en stropdas poseert hij voor foto's en lacht in de lens. Hij krijgt ieders aandacht, zodra hij soleert in een uptempo versie van “Happy Birthday.”  'Ooit dacht ik dat ik zo rond mijn zestigste zou sterven,'vertelt hij lachend.  Een ja

Na een lang en actief leven als zangeres en musicus én als activiste voor gelijke behandeling van vrouwen is Carline Ray op donderdag 19 juli 2013 overleden op 88-jarige leeftijd. Haar leven werd bepaald door de jazz. Carline Ray werd op 21 april 1925 in Manhattan geboren. Zelfbewustzijn en zelfverzekerd zijn waren bepalend voor het Afro- Amerikaanse milieu waarin Carline werd geboren. Haar vader, Elisha Ray, was een trompettist die -in hetzelfde jaar dat Carline werd geboren -zijn studie aan Juilliard School of Music voltooide. Elisha Ray had met de ragtimebandleider James Reese Europe gespeeld en kreeg aanbiedingen voor meer werk in de muziek. Om echter zijn gezin een stabiele inkomensbron te verschaffen, koos vader Ray voor een baan bij het postkantoor. In navolging van haar vader ging Carline Ray op zestienjarige leeftijd aan het Juilliard studeren. Haar studie duurde vijf jaar. Binnen die periode veranderde zij van studierichting, van piano naar compositie. Later, in 1956, toen

De sterfdatum van James “T-Model” Ford leverde geen problemen op, de plusminus 93-jarige overleed op 16 juli 2013. Bij zijn geboortedatum lag dat anders. Ford had geen idee, volgens hem was het ergens tussen 1920 en 1923. Hij werd in diepe armoede geboren in Forest, Mississippi. Als kind werd hij door zijn vader zo vaak en zo grondig afgeranseld dat hij een testikel verloor. Hij bezocht geen enkele school en bleef zijn hele leven   analfabeet. Zijn levensonderhoud verdiende hij door op het veld te werken of hand en spandiensten te verrichten. Als jongeman kreeg hij tien jaar cel omdat hij een man tijdens een kroeggevecht had gedood. Ford hield vol dat het zelfverdediging was geweest en die claim bepaalde de strafmaat. Na twee jaar werd zijn vonnis ongedaan gemaakt. De littekens van de chaingang, de dwangarbeid door gevangenen in lange geketende rijen, bleven zijn leven lang zichtbaar op zijn enkels. De stijl van T-Model Ford was rauw en ongepolijst. Ford zelf gaf aan dat hi

De brushes rusten definitief.  Op maandagochtend 29 juli 2013, 14 dagen na zijn 71e verjaardag, is jazzdrummer en oud-docent Peter Ypma overleden. Peter Ypma was 16 jaar en toen hij zijn eerste, lichtblauw parelmoer, Westend drumstel kocht. Hij stopte vlak daarna met zijn opleiding aan het Haagse Thorbecke Lyceum. Een jaar later speelde hij op de Holland-Amerika Lijn en maakte kennis met de Amerikaanse jazzscene. In 1959, hij was toen 17 jaar, speelde hij in New York. Daarvan wist hij nog:  "Ah, New York, ja, ik zag er een optreden van een fantastische, toen pas 13-jarige jazzdrummer: Tony Williams. Ik genoot met volle teugen. Tony was zo jong en had al zoveel in huis. Tony stierf in 1997, op 51-jarige leeftijd. Maar dat drumstel waar hij toen op speelde, die maten, die kleur! Het was een Gretsch, met voor mij toen heel bijzondere maten: 18 x 14, 12 x 8, 14 x 14 en 14 x 4,5 inch. Lekker klein, in de kleur silver sparkle. En wat klonk dat goed. Toen ik die kit ho