JazzContrasten is een weblog met jazz nieuws en nieuwe jazz. Alle contrasten die de jazz in zich heeft komen aan bod.
Zoeken in deze blog
Jodie Christian 1932 - 2012
De naam Jodie Christian zal waarschijnlijk slechts bij weinige jazzliefhebbers een bekende klank hebben. Toch is hij als jazzpianist én als organisator van wezenlijk belang voor de jazz geweest met name voor de jazzscène in Chicago van het midden van de zestiger jaren van de vorige eeuw. Hij maakte onder eigen naam zes langspelers, t.w. ‘Experience’ (Delmark Records, 1991-92) ‘Rain Or Shine’ (Delmark, 1991-93) ‘Soul Fountain’ (Delmark, 1994) ‘Blues Holiday’ (SteepleChase Records, 1994)’Front Line’ (Delmark, 1996) en ‘Reminiscing’ (Delmark, 2000). Als begeleider speelde hij mee op platen van Eric Alexander: ‘Stablemates’,van Gene Ammons: ‘The Chase!’,van Von Freeman: ‘Never Let Me Go,’ ‘Lester Leaps In’ plus ‘Dedicated to You’,van Stan Getz: ‘Stan Meets Chet,’ with Chet Baker,van Dexter Gordon: ‘Featuring Joe Newman’, van Eddie Harris: ‘The Electrifying Eddie Harris/Plug Me In’, van Roscoe Mitchell: ‘The Flow of Things’, ‘Hey Donald’,’In Walked Buckner’,van Buddy Montgomery: ‘This Rather Than That’ en van Ira Sullivan: ‘Nicky’s Tune.’ Maar ook Johnny Griffin, Dexter Gordon, Yusef Lateef, James Moody and Sonny Stitt maakten graag van zijn diensten gebruik.
In zijn spel toonde Christian zich een bekwame teamspeler in wat voor formatie dan ook, nooit als een al te terughoudende en al te bescheiden pianist, eerder een medesolist dan een pure begeleider. Hij had een goed oor voor harmonie, een gave die mede door zijn jeugd vol tot ontwikkeling kon komen. Met een moeder die in de kerk met haar piano het gospelgebeuren begeleidde en een vader die zich met bluespiano bezig hield, was er geen ontkomen aan. Voor hij de leerplichtige leeftijd bereikte verdiende hij al zijn eerste grijpstuivers als danser in de kroegen van de South Side van Chicago en in amateurshows. Op twaalfjarige leeftijd zat hij in het kerkkoor en later bezocht hij The Chicago School of Music, al vond hij dat hij daar weinig over muziek leerde.
‘Het meeste wat ik heb geleerd, heb ik op straat geleerd, van andere musici en van zangers,’ verklaarde Christian in 1992 in een interview voor The Chicago Tribune. Het was vooral het zingen van blues, gospel licht klassiek en andere genres in diverse koren dat aan zijn muzikale ontwikkeling bijdroeg. Daar ontwikkelde hij een bijzonder gehoor voor het harmonische.
‘Soms zong ik alle partijen, omdat ik een hoge stem had. Vaak kende ik het lied niet, maar kon ik toch op basis wat ik voelde wat ging komen.’
Die vaardigheid bracht hij naadloos over naar zijn pianospel. Voor hij aan de Wendell Phillips High School afstudeerde, maakte hij zijn professionele debuut en was binnen de kortste keren een van de meest gevraagde begeleiders in de Chicago jazzscene. Wel studeerde hij nog een korte periode aan het Crane Junior College (thans Malcolm X College).
‘Hij had een special gevoel voor harmonie en schoonheid in zijn spel. Hij was vooral een musicus met karakter, een natuurtalent, vertelde Willie Pickens, een bejaarde pianist uit Chicago.
In 1965 was Jopdie Christian, samen met onder meer Roscoe Mitchell, Muhal Richard Abrams, Phil Cohran, Steve McCall oprichter van The Association for the Advancement of Creative Musicians, een organisatie die grote invloed had op de manier waarop jazz in en rond Chicago werd gepresenteerd en gestalte kreeg. Hij had een vaste groep van fans en was daarnaast een ‘musicians musician’: hooglijk gewaardeerd door andere musici door zijn spel en door zijn bijdragen aan diverse producties.
"Het doel was om geheel nieuw muziek te maken, om je eigen composities te schrijven, om ze uit voeren en om voor die muziek een gehoor voor te vinden. “ Jodie Christian stierf op 13 februari 2012 op 80-jarige leeftijd in Chicago.
Bijdrage: C.P. Vincentius
20 juni 1969. Live in Montreux, 2 dagen na het legendarische"Swiss Movement" met Les McCann. Eddie Harris,tenor sax, Jodie Christian, piano, Melvin Jackson (bas) en Billy Hart,drums.
Recorded 1991: Lin Halliday (tenor), Ira Sullivan (trumpet),Jodie Christian (piano)Dennis Carroll(bass)
George Fludas(drums)
Victor Kaihatu, een van de bekendste contrabassisten in Nederland is begin mei van dit jaar overleden. Hij werd in 1939 in Java geboren en was een van de Indische Nederlanders, zoals b.v. de gebroeders Pronk, die de bebop een warm hart toedroegen. Hij was van Molukse afkomst. In het begin van zijn carrière, begin jaren zestig, vormde hij samen met zijn broer Ferry de indorockformatie The Emeralds, waar de broers een aantal hits, zoals 'Memories' mee scoorden. Ook zal zijn naam verbonden blijven aan het krontjong ensemble, dat hij jarenlang leidde. Victor Kaihatu heeft bij een groot aantal uiteenlopende jazzformaties gespeeld. Vanaf begin jaren zestig tot midden jaren zeventig was hett vooral avant-gardejazz wat de klok sloeg. Zo maakte hij in de loop der jaren deel uit van de combo's van Nedley Elstak en Pierre Courbois en speelde hij later vier jaar bij Loek Dikker en bij het Willem Breuker kwartet. Het Misha Mengelberg kwartet ( met naast Mengelberg Piet Noordijk, Han B
Hoewel al twintig jaar actief, nu pas is er het debuutalbum van Mark Wade. Het was het wachten waard! Het album Event Horizon van het Mark Wade Trio is een genot om naar te luisteren. Basis Mark Wade, drummer Scott Neuman en pianist Tim Harrison hebben een puik album afgeleverd. De ritme sectie gidst je strak en soms verrassend door het album met op en top jazz melodielijnen van de piano. De ervaring van Wade spat er van af, eerder was hij actief voor gelouterde jazzmuzikanten als James Spaulding, Peter Eldridge en Don Byron. Het in eigen beheer uitgebrachte album bevat naast de cover 'If I only had a brain' nog acht eigen composities van Wade. Luister hier naar een aantal nummers van de cd of kijk voor meer informatie op: www.markwademusicny.com
Het is 60 jaar geleden dat Charlie Parker overleed, na een leven vol van fantastische, vernieuwende muziek, maar ook van excessen. Het was te laat, toen dokter Robert Freymann op de avond van 12 maart 1955 naar het luxueuze Stanhope Hotel in New York werd geroepen. De patiënt was al overleden. In een fauteuil voor het televisietoestel lag Charlie 'Bird' Parker. De doodstrijd van de saxofonist had drie dagen geduurd. Al die tijd lag hij in het appartement van de rijke Baronesse de Koenigswarter. Bij aankomst kon de arts alleen de dood constateren en de lijkwagen oproepen. In het laatste maanden voor zijn overlijden was Parker lichamelijk een wrak. Alcohol, heroïne en pepmiddelen hadden hun tol geëist. In de pathologische afdeling van het ziekenhuis schatte men zijn leeftijd tussen 50 en 60 jaar. Feitelijk werd Parker slechts 34 jaar. Zijn excessieve levensstijl had hem gesloopt. Anderzijds had juist zijn extreme stijl van musiceren hem tot een van de topmusic
Reacties
Een reactie posten