Er is weinig ruimte voor flauwe
kul in de wereld van de jazz. De jazz van Joe Daniels and His Hotshots droeg
dat etiket. Joe Daniels riep het over zichzelf af. Het showelement was te
overheersend, was de mening onder de serieuze jazzfans. Tegen dat argument viel
weinig in te brengen. Maar het is ook een onweerlegbaar feit dat Joe Daniels
and His Hot Shots in de dertiger jaren zowel in Engeland als in de Verenigde
Staten dezelfde populairteit genoten als Nat Gonella. Joe Daniels en de band
van Nat Gonella speelden geïmproviseerde jazz in een periode die gedomineerd
werd door grotere orkesten die strak gearrangeerde dansmuziek leverden.
Gedurende de voorlogse periode en de oorlogstijd werd Joe Daniels in Engeland algemeen
als de meest virtuoze drummer gezien. Dat was een overdreven kwalificatie. Hij
was een goede drummer met veel show. Zelf noemde hij dat showelement 'Drumnastics'.
Het werd een term waarmee zijn drumstijl werd afgedaan. Naar de mening van
jazzcritici stond juist dat showelement pure jazz in de weg en werd het spel
van zijn medemusici ondergeschikt gemaakt aan het spectaculaire drumwerk van
Joe Daniels.
Joe Daniels werd 9 maart 1909
in Zeerust, Transvaal geboren en stierf in Northwood, Middlesex op 2 juli 1993.
Zijn levensloop is, op zijn zachtst gezegd, roerig te noemen. Op tweejarige
leeftijd verhuisde hij met zijn ouders naar Londen. Op zijn elfde begon hij
drums te spelen en in datzelfde jaar speelde hij in Frascati's Restaurant. Hij
speelde drums zoals het hem het beste leek en hem het beste uitkwam, niet
beïnvloed door andere drummers uit die periode. Hij bleek talent te hebben. In
zijn jaren als teenager speelde hij bij de band van Al Kaplan in verschillende
clubs in Londen, meestal in Moody's in Tottenham Court Road. Met de band toerde
hij langs een circuit van dansgelegenheden. Zijn eerste eigen band speelde in
het Glasgow Palais toen hij zestien was en hij was een van de eersten die op
passagierschepen tussen Southampton en New York speelden.
Een groot zakelijk
talent had Daniels niet. Tijdens een periode waarin de band optrad in het Belfast
Palais viel Daniels een man op die verwoed naar hem zwaaide vanachter een
glazen wand. Zodoende kwam Daniels er achter dat de optredens van zijn band
regelmatig op de radio te horen waren. De zwaaiende man bleek een technicus die
probeerde Daniels duidelijk te maken dat de band een extra halfuur moest
spelen. Het werd het begin van een vruchtbare samenwerking van Daniels met de
radio. In 1930 werkte Daniels met de band van Billy Mason in het Cafe de Paris.
Voor Daniels was het een bijzondere periode: 'De Prins van Wales kwam vaak bij
ons langs en hij speelde vaak op mijn drums.' Het was een niet geheel nieuwe ervaring.
Eerder had de Prins de drumsticks van Daniels overgenomen tijdens een tocht op
een passagierschip in 1922.
Na een periode bij de band van trompettist Max
Goldberg en bij de band van Fred Elizalde in de jaren twintig, trad Joe Daniels
toe tot de band van Harry Roy in 1931. Het was zijn thuisbasis voor de komende
zes jaar. Naast zijn werk bij Harry Roy formeerde Joe Daniels zijn Hot Shots en
maakte een reeks opnamen voor Parlophone. De opnameleider, Oscar Price, vroeg
hem om vooral nummers drumsolo's op te nemen. Hoewel gepokt en gemazeld in de
showbusiness maakte Daniels een grote fout. Hij liet zich voor deze opnamen royaal
cash uitbetalen, in plaats van een contract te tekenen dat hem van de royalties
kon verzekeren. Dat brak hem op, toen zijn platen werden uitgebracht in
Rusland, Japan, China en de Verenigde Staten. Daniels hield zijn Hot Shots
tijdens de oorlog en daarna gaande tot 1951. Tijdens de oorlog diende hij bij
de RAF en leidde daar een kwintet dat langs danstenten toerde. Na de oorlog formeerde
hij een band die meer stijlvaste oude jazz speelde. Die verandering van
richting werd gehonoreerd met een optreden op het Festival Hall Jazz Concert in
1951. Daar trad Daniels op met Humphrey Lyttelton, Mick Mulligan, Freddy
Randall en andere formaties die speelden voor de prinses Elizabeth, die later
Koningin zou worden. Prinses Elizabeth, die in het geheim door het jazzbroederschap
in die dagen 'Corky' werd genoemd, bleef 50 minuten bij het concert. Volgens
het boekje van de omringende hofhouding hadden dat er hoogstens 25 mogen zijn. De nieuwe band van Joe Daniels
was goed en had enige goede solisten, maar het succes bleef bescheiden tot de
band in 1959 werd opgeheven.
Joe Daniels and his Hot Shots door redhotjazz
Het showverleden van Daniels
bleef voor fanatieke jazzpuristen een reden om zijn band af te doen als 'Archer
Street jazz'. Archer Street was het centrum voor beroepsmuzikanten, die -anders
dan echte jazzmusici - eigenlijk goed werden betaald voor hun muziek. Dat soort
overwegingen waren Joe Daniels worst. De fijnzinnige en principiële opvattingen
van jazzpuristen werd kort daarop opnieuw gekwetst toen Joe Daniels in 1955 een
plaat uitbracht als Washboard Joe and the Scrubbers. Succes bleef uit, ook toen
Joe Daniels toch maar weer voor de lucratievere showbusiness koos. Uiteindelijk
belandde hij met zijn band in een van Butlin's Holiday Camps. Tot drie jaar
voor zijn overlijden trad Joe Daniels op, meestal in het Savoy Hotel in Londen.
Show? Kijk op youtube naar: Joe
Daniels & His Hot Shots ~ Early 1930's British Jazz Soundie. Toch heb ik
ook een E.P.-tje uit de jaren vijftig met naast een drumnummer drie puike
nummers in de dixieland/swingstijl van de Dutch Swing Collegeband. Traditionele jazz of show; dat dilemma
leidde in de looppbaan van Joe Daniels tot keuzes die tussen wal en schip
eindigden.
Reacties
Een reactie posten