JazzContrasten

"Wanneer we samen spelen, lijkt het of twee mensen zingen,' vertelde pianist Keith Jarrett over de 47 jaar dat contrabassist Charlie Haden zijn muzikale compagnon was. Hij deed die uitspraak ter gelegenheid van het verschijnen van 'Last Dance' de cd van het duo, die eerder dit jaar het licht zag.  Zijn stijl was niet discreet, hij was geen begeleider die trouw de akkoordenschema's volgde. Daar was zijn carrière in de jazz ook niet naar. Die carrière had een, althans voor een jazzmusicus van de avant-garde, wat exotische start. Hij was het jodelende knaapje Cowboy Charlie in de Haden Family hillbilly band en hij zou dat tot zijn vijftiende blijven. In de jaren daarop trad Haden in 1959 toe tot het kwartet van avant-gardist Ornette Coleman. Ornette Coleman was in die dagen bezig een nieuw manier van improviseren te ontwikkelen, een die constant en alert moduleren van de harmonische structuur en de thema's van de te spelen nummers vroeg. Ch

Het was een hoog, bijna vrouwelijk stemgeluid, dat niet door iedere jazzliefhebber op prijs werd gesteld. Maar het handelsmerk van Jimmy Scott hielp hem wel aan een muzikale loopbaan tussen de groten der jazz van de afgelopen vijftig jaar. Het was ook een loopbaan met veel tegenslag, ellende en jarenlang negeren, voordat hij op latere leeftijd de erkenning kreeg die hij verdiende.  De loopbaan   van Jimmy Scott begon in de veertiger jaren en resulteerde in 1950 in een kleine hit   'Everybody’s Somebody’s Fool'.  Merkwaardig was dat hij in de roem niet kon delen. Het nummer werd een hit tijdens zijn werk bij de band van Lionel Hampton en de naam van de zanger werd nergens vermeld. Zelfs met een dergelijke bescheiden presentatie had Jimmy Scott grote invloed op de generatie van zangers na hem, variërend van Nancy Wilson en Dinah Washington tot Frankie Valli, Marvin Gaye . Hoewel hij muziek maakte van een verfijnde smaak en zijn platen in kleine aantallen werden verko